Nie tylko w Kościele, ale w ogóle w życiu możemy przyjąć za pewnik, że nie od nas zaczyna się świat. Żyjemy z tego, co inni już wypracowali. Tak w świecie jak i w Kościele istnieje ciągłość Bożego działania. My tylko się w nie włączamy jako „współpracownicy Boga”. Dlatego komentując dzisiejszy fragment Ewangelii Łukaszowej, św. Augustyn powie: „Żniwem są ludzie, do których słowo głosili prorocy, siejąc ziarno, aby apostołowie mogli je związać w snopki”.
Oczywiście każde pokolenie potrzebuje na nowo ewangelizacji, aby mogło w wolności wybrać Chrystusa. Jeśli jestem Jego uczniem, to znaczy, że należę do „siedemdziesięciu dwóch” posłanych przez Jezusa do wszystkich ludów ziemi. Jakaś parcela, jakiś człowiek lub jakaś grupa ludzi potrzebuje mojego świadectwa. Liczba „siedemdziesięciu dwóch”, to symboliczna liczba narodów ziemi. W Biblii oznacza ona „powszechność”, „uniwersalność”.
To nie przypadek, że to właśnie ten fragment Ewangelii o posłaniu „jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch uczniów”, czytamy w liturgii mszy świętej, gdy wspominamy św. Wincentego Pallottiego. Opierając się na tej perykopie, Pallotti chciał zaznaczyć powszechne wezwanie do apostolstwa każdego chrześcijanina.
To maleńkie słowo „innych” jest tutaj bardzo ważne, gdyż podkreśla, że nie chodzi o grono Dwunastu Apostołów, którzy już wcześniej zostali rozesłani na głoszenie Ewangelii, a którzy reprezentują w Kościele biskupów i kapłanów, ale o inną grupę uczniów Chrystusa. Krótko mówiąc, misja głoszenia Dobrej Nowiny nie ogranicza się do elitarnego grona najbliższych współtowarzyszy Jezusa. Ona jest zadaniem wszystkich jego uczniów. „Każdy apostołem” – powtarzał Pallotti.
I jeszcze jedno. Nie sposób nie zauważyć, że wysyłając 72 uczniów, Jezus wyposaża ich w dziwną broń. Zamiast ich uzbroić, rozbraja: „Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów…”. Więcej: każe im iść jak „owce między wilki”.
Już sama para słów: „owca – wilk” daje do myślenia. Wskazuje bowiem, że wobec drapieżności, bezwzględności, okrucieństwa i wrogości świata, do którego posłani są uczniowie, powinni oni zachować postawę cierpliwości, a wręcz łagodności. Dlaczego? A no dlatego, że tylko wtedy, kiedy owca wyposażona jest w moc Bożego ducha, może okiełznać serca wilków i zdobyć je dla królestwa Bożego. Jeśli próbujemy być silni naszą siłą, skazujemy się na porażkę w konfrontacji ze światem, który zawsze okaże się od nas potężniejszy.
Ładnie to ujął św. Paweł w Liście do Rzymian, kiedy zachęca do zwyciężania zła, dobrem (12, 14-21). Otóż, apostoł narodów sugeruje, by „węgle żarzące gromadzić na głowie nieprzyjaciela”. „Węgle żarzące” (lub „ogniste węgle”) są w Piśmie Świętym symbolem działalności Bożej. To ogień Boży unicestwia zło, a dobro oczyszcza, tzn. wyzwala z jego powiązań ze złem. Krótko mówiąc, jeśli świadczę dobro nieprzyjacielowi, przyczyniam się do tego, że coraz więcej ogarnia go oczyszczająca obecność Boża. Tak więc, tożsamość owieczki (cierpliwość i łagodność) ma chronić uczniów Chrystusa przed złudnym poczuciem wszechmocności. Wszechmocnym jest tylko Bóg!
Stanisław STAWICKI
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie do września 2024 roku pracował jako proboszcz parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Obecnie pełni funkcję ojca duchownego i wykładowcy w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie koło Warszawy. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXVI, lipiec 2025