Mało wiemy o miłości Najwyższego:
wydaje się nam zupełnie niepojęta,
bądź wzięta z cukru kazań.
Ludzki język może ją określać
w kategoriach wyrafinowanego okrucieństwa.
On – Bóg , ona – dusza
złudna koniugacja płci.
Bóg nie jest małżonkiem duszy –
Wiedział to św. Jan od Krzyża,
ale i on, zagubił się w martwym pięknie
Pieśni nad Pieśniami.
Nikt też nie zmusza nas do aktu
bezrozumnej prośby lub dziękczynienia,
zwanego modlitwą.
Kiedy miłość była miłością
po grób, duchowe alegorie
były zakorzenione w zbiorowości.
Noc Boga można było od biedy
przypisać nocy kochanków, którą przestały
wstrząsać spazmy.
Logika wiary nie poddaje się sylogizmom,
lepiej analogii. Miłość Boga
daleko leży od miłości ludzi, rzadko wchodzi z nią
w fizyczny stosunek.
Dla wieczności
to mniej niż mało, dla ciała
zdecydowanie
za dużo.
Rafał JAWORSKI
Rafał Jaworski ur. w 1952 roku w Sławkowie. Wydał książki siedem tomików wierszy, ostatnio: Wiersze które trudno sądzić za pedagogikę wstydu (2019), Aktywa, pasywa (2022), a także trzy zbiory esejów, ostatnio Miasto i rubieże słowa (2021) i Klucze do zbytniej prawdziwości (2023). Tworzy ikony i obrazy sakralne: trzydzieści kilka wystaw indywidualnych. (www.ikony.tychy.pl).
Recogito, rok XXVI, lipiec 2025