Wczoraj, 28 czerwca, w wigilię święta apostołów Piotra i Pawła, 16 diakonów przyjęło święcenia kapłańskie dla diecezji paryskiej z rąk abpa Wawrzyńca Ulricha. To pierwszy raz od tragicznego pożaru w Notre-Dame de Paris, kiedy święcenia kapłańskie miały ponownie miejsce w katedrze paryskiej.
Radość ta została pomnożona dziesięciokrotnie przez bezprecedensową liczbę święceń: 16! To liczba, której w Paryżu nie osiągnięto od co najmniej dwóch dekad. Pięć tysięcy osób uczestniczyło w liturgii: 2000 wewnątrz katedry i 3000 na dziedzińcu. Najstarszy z nowo wyświęconych ma 42 lata, najmłodszy 27. Niektórzy byli studentami, inni już pracowali jako lekarze, inżynierowie, informatycy… Jeden z nich był nawet trenerem sportowym. Powołanie odkrywali w sposób progresywny i łagodny albo wręcz bulwersujący. To, co ich łączy, to gorące pragnienie kroczenia śladami Chrystusa i świadczenie o Nim.
Tak więc, w stolicy Francji – słynącej ze swej laickości – wyświęcono w tym roku tyle samo księży, co w obu diecezjach stolicy Polski (12 dla archidiecezji stołecznej, w tym 6 księży należących do „Drogi Neokatechumenalnej”, oraz 4 dla diecezji warszawsko-praskiej).
Czy „najstarsza córa Kościoła” przegoni w swojej religijności Włochy lub Polskę? To się okaże. Tak czy inaczej, nie sposób nie odnotować renesansu katolicyzmu we Francji, zwłaszcza wśród młodych. Widać to w rosnącej liczbie chrztów dorosłych i zainteresowaniu praktykami religijnymi. W 2024 roku w czasie Wielkanocy chrzest przyjęło 12 tysięcy dorosłych osób, a w 2025 roku już ponad 17 tysięcy! Najbardziej aktywną grupą wiekową są młodzi dorośli w wieku od 18 do 25 lat, w tym silny wzrost zainteresowania wśród studentów. Obecnie stanowią oni 26% katechumenów.
Sam miałem okazję przyglądać się i uczestniczyć w tym „odradzaniu” się katolicyzmu we Francji. Gdybym musiał zobrazować ten fenomen jednym zdaniem, powiedziałbym: „To Kościół pokorny, odważny i kreatywny, który przechodzi od nadzoru do zaangażowania”. W rzeczy samej, choć liczba osób uczestniczących we Mszy Świętej jest dużo niższa w porównaniu z Polską, zaangażowanie jest bardziej żywe i osobiste, a co za tym idzie, bardziej przekonujące i owocne.
Stanisław STAWICKI
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie do września 2024 roku pracował jako proboszcz parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Obecnie pełni funkcję ojca duchownego i wykładowcy w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie koło Warszawy. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXVI, czerwiec 2025