22 maja 2022 roku miała miejsce w Lyonie beatyfikacja Pauliny Marii Jaricot. Od ubiegłego roku, każdego 9 stycznia, obchodzimy w Kościele jej liturgiczne wspomnienie. Wybór daty, jak to zazwyczaj bywa, związany jest z dniem narodzin dla nieba świętego. Paulina zmarła bowiem 9 stycznia 1862 roku. Tą opatrznościową datą, cieszy się cała Rodzina pallotyńska, a to przynajmniej z dwóch powodów.
Po pierwsze dlatego, iż 9 stycznia to dzień poczęcia Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. W rzeczy samej, 9 stycznia 1835 roku, podczas dziękczynienia po Mszy świętej sprawowanej u karmelitanek w rzymskim klasztorze „Regina Coeli”, Pallotti zostaje utwierdzony w głębokim przekonaniu o tym, czego Bóg od niego oczekuje. Tego samego dnia, jakby słowa zostały podyktowane mu z Góry, układa modlitwę, którą tradycja pallotyńska określa mianem pierwszego natchnienia założycielskiego.
Po drugie, Wincenty Pallotti miał okazję spotykać się osobiście z Pauliną. W „Chronologii życia św. Wincentego Pallottiego” czytamy: „W czerwcu 1835 roku, Wincenty Pallotti spotkał się z Pauliną Marią Jaricot, założycielką Lyońskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary, która przybywszy do Rzymu pod koniec maja 1835 roku, zatrzymała się w klasztorze Najświętszego Serca na rzymskim wzgórzu Trinità dei Monti” (przy Placu Hiszpańskim).
Faktycznie, za życia Pallottiego, Paulina gościła w Rzymie dwa razy: w 1835 i w 1839 roku. Jak doszło do tego spotkania? Otóż, w 1835 roku Paulina ciężko zachorowała i za radą ks. Jana Marii Vianneya, proboszcza z Ars, udała się do Mugnano, nieopodal Neapolu, by prosić świętą Filomenę o łaskę zdrowia, którą tamże otrzymała 10 sierpnia uczestnicząc we Mszy świętej. W drodze do, i z Mugnano, zatrzymywała się w Rzymie. To właśnie wtedy miała spotkać Pallottiego, który od razu rozpoznał w fundacji tejże młodej Francuzki coś ze swego Apostolstwa Powszechnego. Dlatego też rok później, za pozwoleniem kard. Odescalchiego, Pallotti zaczął zapisywać do Dzieła Lyońskiego członków założonego przez siebie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.
Wzajemne przenikanie się obu Dzieł nie przeszkadzało na początku nikomu. W roku 1837 papież Grzegorz XVI nakazał nawet powołanie Centralnej Rady Dzieła Lyońskiego w Rzymie, tak jak istniały już takowe w Lyonie i w Paryżu, prosząc księdza Pallottiego, by zajął się organizacją tejże rady. Pallotti zaproponował wtedy nazwiska czterech członków Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego: kardynała Giacomo Luigi Brignole, który został jego prezesem, ojca Luigi Togni (kamilianina), księcia Pompeo Gabrielli i Pana Giacomo Perelli (Por. OOCC V, ss.181-182).
Ks. Franciszek Amoroso, jeden z najpłodniejszych włoskich biografów Pallottiego twierdzi, iż trzy rzeczy św. Wincenty cenił szczególnie u Pauliny: jej apostolski zapał, jej współpracę ze wszystkimi środowiskami w organizacji pomocy na rzecz misji, oraz uniwersalność jej ducha, która sprawiała, iż dzieliła się dobrami duchowymi i materialnymi z misjami na całym świcie.
Na początku wszystko układało się bardzo dobrze, ale dość szybko pojawiła się opozycja „bez imienia i bez twarzy”. Insynuowano, iż Zjednoczenie Pallottiego jest przeszkodą w rozwoju Dzieła Lyońskiego, gdyż jest jego niepotrzebnym duplikatem. W rzeczywistości, to nie o duplikat chodziło, ale głównie o pieniądze.
30 lipca 1838 roku zdarzyło się coś, co głęboko dotknęło samego Pallottiego i poruszyło całą jego fundację. Podczas jednego z zebrań, które miało miejsce w kościele św. Chryzogona na Zatybrzu, abp Ignacy Cadolini, Sekretarz Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, przekazał księdzu Wincentemu kopię listu podpisanego przez Wikariusza Papieskiego, kard. Carlo Odescalchi, w którym między innymi czytamy: „Biorąc pod uwagę istniejące już w Rzymie Dzieło Rozkrzewiania Wiary, nowe Zjednoczenie o nazwie Apostolstwo Powszechne, okazuje się całkowicie nieużyteczne i zbyteczne. W związku z powyższym, wierni przynależący do tak zwanego Apostolstwa Powszechnego winni ów związek opuścić i przyłączyć się do Dzieła Rozkrzewiania Wiary”.
Jednak Pan Bóg, który potrafi pisać prosto po krzywych liniach, ocalił oba Dzieła. Przetrwały one po dzień dzisiejszy. 9 styczeń to doskonała okazja, by uczcić razem ich założycieli: św. Wincentego Pallottiego i bł. Paulinę Jaricot.
Stanisław STAWICKI
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie rozpoczął pracę w parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXV, styczeń 2024
