Cieniom, o których pamiętam
Mówią o niej szalona – z liściem wplątanym
we włosy rozrzuca kwiaty na rogu ulicy,
gdy nie przyjął ich ten, ku któremu je niosła
w porannej zorzy. Róża w purpurowej sukni
okrąża miasto, próbuje odnaleźć wyjście
w przestwór, w przestrzeń, w jasne,
przejrzyste powietrze.
Pragnie zatrzymać w głębi najskrytsze, co nie
na sprzedaż, nie do opisania – i to najpierwsze,
co pokornie układa się pośród wieńców, krzyży,
marzeń w świecy płonących, w zagubionych
listach, sukniach poszarzałych, niestałych
obietnicach, złudnych przypowieściach.
Cienie, o których pamięta, podpowiadają
echa kroków, a nie słowa – nic więcej
do ofiarowania, zbyt mocno uciska
bagaż snami przepełniony. Róża
ciemnolica kładzie cierń niczym
koronę i radośnie niesie, wysoko,
z wieńcem pąków u czoła.
Teresa TOMSIA
Teresa Tomsia (1951) – poetka, eseistka, animatorka kultury, autorka pieśni i scenariuszy. Współpracuje m.in. z „Toposem”, „Recogito” i „Frazą” (cykl: W pamięci, w odbiciu). Opublikowała prozę dokumentalizowaną Dom utracony, dom ocalony (2009), Świdwin przypomniany (2018) oraz szkice literackie Niedosyt poznawania (2018). Ukazał się m. in. tomik tłumaczony na j. niemiecki i francuski Schöner – Piękniejsze – C’est plus beau (2000), Gdyby to było proste (2015) ostatnio wybór wierszy W cieniu przelotnego trwania (2021) i liryki paryskie W znikającym ogrodzie (2023). Jej utwory weszły do licznych antologii, w tym Poznań Poetów (2011) oraz wieczór/vespera. poezja/antologia „toposu” (2020). Mieszka w Poznaniu.
Recogito, rok XXIV, listopad 2023
