Na granicy niebytu przesyłamy wzajem uściski
nad wyraz serdecznie, jakbyśmy mieli za chwilę
przemienić się w mgłę, w rosę na parapecie.
Krótkie słowo pocieszenia spada na szpitalny
szary koc błyskiem latarni i zanika pomiędzy
kroplami deszczu na szybie. Niewiele można
powiedzieć sobie i leżącemu, gdy zacierają się
kontury torsu oplecionego niezliczoną ilością
rurek, igieł, aparatów śledzących istnienie.
Nieistnienie otwiera się z wolna bramą tajemnicy,
przez którą należy przejść z ufnością na rozjaśnienie
albo skurczyć się w sobie, żeby nikt nie dostrzegł
kolejnej gwiazdy mrugającej niemo pośród nocy
w kosmicznej ciszy nieskończonego nieboskłonu.
Zawsze jest coś, co szkodzi, a nigdy nie wiadomo,
z której strony nadejdzie uderzenie, zwrot, stanie
zapora – „dotknięcia, intuicje, niewytłumaczalne
uczucia na granicy, stany zawahania; niepojęte”*.
Każdego dnia coś tutaj się dzieje, niby nic takiego,
by nie można było zatrzymać się i podnieść okruch
ciała, jeszcze wyżej unieść chleb, podać książkę,
gdy zsunęła się z kołdry chorego. Bynajmniej,
jest wiele (nie)zwykłych wiadomości w mailach,
zagadek prowadzących nas ku niewiadomemu,
rzucających na kolana – trzeba znów zapadać
w milczenie, zmywać podłogę, powtarzać
zagubione słowa, zmieniać pościel, datę
i temat rozmowy, przełykać słone łzy.
Teresa TOMSIA
*Jakub Żmidziński, Sonety – próby, Biblioteka Telgte 2023
Teresa Tomsia (1951), poetka, eseistka, animatorka kultury, autorka prozy dokumentalizowanej Dom utracony, dom ocalony (2009), tomików wierszy, m.in. Gdyby to było proste (2015), szkiców literackich Niedosyt poznawania (2018). W kwartalniku Uniwersytetu Rzeszowskiego „Fraza” od kilku lat prowadzi cykl W pamięci, w odbiciu. Ostatnio wydała zbiór liryków paryskich W znikającym ogrodzie (Flos Carmeli, 2023). Pochodzi z rodziny o ziemiańskich tradycjach kresowych, w swoich tekstach podkreśla rolę dialogu i otwartości na „innego”. Jej wiersze weszły do wielu antologii, tłumaczone były na język niemiecki, francuski, rosyjski i ukraiński. Jest autorką projektu almanachu polsko-ukraińskiego Czas pojąć ten świat – czas ukoić ból zrealizowanego przy współpracy z portalem „Recogito” w tłumaczeniu Oleny Stepaniuk (w przygotowaniu do druku). Od 1993 roku należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Mieszka w Poznaniu.
Recogito, rok XXV, marzec 2024
