9 sierpnia świętujemy w Liturgii Kościoła św. Teresę Benedyktę od Krzyża (Edytę Stein). Przez wiele lat jako filozof i naukowiec, Edyta uważała się za ateistkę. Do nawrócenia doprowadziło ją bezkompromisowe poszukiwanie prawdy, spotkanie z gorliwie wierzącymi chrześcijanami oraz lektura dzieł św. Teresy z Avila.
Mając 31 lat przyjęła chrzest, a w jedenaście lat później wstąpiła do Karmelu w Kolonii przyjmując imię Teresy Benedykty od Krzyża.
Będąc już zakonnicą pisała: „Bóg jest Prawdą. Kto szuka prawdy, szuka Boga, choćby o tym nie wiedział”. A nieco później dodała z finezją: „Nie przyjmujcie niczego za prawdę, co byłoby pozbawione miłości, ani nie przyjmujcie niczego za miłość, co byłoby pozbawione prawdy; jedno pozbawione drugiego staje się niszczącym kłamstwem”.
Edyta Stein urodziła się w 1891 roku we Wrocławiu jako najmłodsze dziecko w wielodzietnej rodzinie żydowskiego kupca. We Wrocławiu, Getyndze i Fryburgu Bryzgowijskim studiowała filozofię, germanistykę, historię i psychologię. Doktoryzowała się w 1916 roku we Fryburgu u Edmunda Husserla. Została nawet jego asystentką.
W kręgach studentów Husserla poznała polskiego filozofa, Romana Ingardena z Krakowa (1893-1970). Pomimo różnych dróg życiowych połączyła ich przyjaźń trwająca całe życie i wspólna pasja poszukiwania prawdy. Edyta zaczęła nawet uczyć się języka polskiego. Czytała polską literaturę i myślała o założeniu polsko-niemieckiego instytutu służącego lepszemu poznawaniu się obu narodów.
„Żadna kobieta nie jest tylko kobietą” – pisała Edyta. W rzeczy samej, Edyta była nie tylko piękną kobietą. Była Żydówką, ateistką, filozofką, konwertytką, nauczycielką, działaczką społeczną, intelektualistką, mistyczką, zakonnicą, męczennicą. W dwa lata po jej kanonizacji, która miała miejsce 8 kwietnia 1997 roku, Jan Paweł II ogłosił ją również świętą współpatronką Europy.
Stanisław STAWICKI
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie rozpoczął pracę w parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXIV, sierpień 2023
