Witkowi Urbanowiczowi
Czyż można nasycić się życiem i mieć dość
radości spotkań, zmagań, wspomnień i powrotów –
tak niedawno siedzieliśmy przy biesiadnym stole
snując opowieści; żegnaliśmy się o świcie.
Jeśli to wszystko, co nam się każdego dnia przydarza,
nazywamy życiem, to znaczy, że trwamy wiecznie,
pomimo (prze)mijania, znaków niepamięci,
samotności w pokoju, gdy za oknem szaro,
a w skrzynce na listy nie tylko wiatr
i deszcz zapowiada jesień.
Dlatego jaśnieje zachmurzone czoło, gdy
urodzinowy wieczór wnosi dary losu i hojnie
w progu układa. Smak i aromat czerwonego
wina przybliża chwile dawne, szepty i rozmowy
w obecności Tych, których z nami nie ma –
dlatego trwaj jak najdłużej, Artysto Nienasycony,
każdym serdecznym gestem pisz swój poemat
życia, kreskę stawiaj najszczerszą, czerń tła –
wybielaj. I raduj się godziną najmniejszą,
co właśnie minęła, lecz jej cień nadchodzi
świetlisty, pamięć przywraca, gdy lampę
nadziei zapalasz w sobie – i drzwi
na oścież otwierasz.
Poznań, 13/14 maja 2025
Teresa TOMSIA
Teresa Tomsia – poetka, eseistka, animatorka kultury.
Recogito, rok XXVI, maj 2025