Autorowi rozważań „Ziarno pustyni”
Obmyj mnie z ciemności, albowiem światło
pamięci w żalu niszczeje, a smutek przygniata
i nie daje powstać z rozpaczy – niech nad śnieg
bielszym się stanę, aby z gór wysokich dojrzał
mnie przyjaciel. Nad jego utratą łzę ronię,
w piersi utulam i karmię.
Zaniechane słowa niosę jako powitanie –
Logos w Cieniu rozpoznam i będziemy
jak dawniej zanurzeni w rozmowie o sens,
o prawdziwość każdej nagiej rzeczy –
łaskawie spojrzyj na nas, Panie.
Hyzopem natrzyj moją skołataną głowę,
a wtedy przeciw lękom stanę. Błogosławiona
niech pozostanie godzina samotna.
Znów świat bujny przemija w rozpadzie –
przesypuje się ziarno milczenia –
otwiera się pustynia.
4 II 2024
Teresa TOMSIA
Teresa Tomsia (1951), poetka, eseistka, animatorka kultury, autorka prozy dokumentalizowanej Dom utracony, dom ocalony (2009), tomików wierszy, m.in. Gdyby to było proste (2015), szkiców literackich Niedosyt poznawania (2018). W kwartalniku Uniwersytetu Rzeszowskiego „Fraza” od kilku lat prowadzi cykl W pamięci, w odbiciu. Ostatnio wydała zbiór liryków paryskich W znikającym ogrodzie (Flos Carmeli, 2023). Pochodzi z rodziny o ziemiańskich tradycjach kresowych, w swoich tekstach podkreśla rolę dialogu i otwartości na „innego”. Jej wiersze weszły do wielu antologii, tłumaczone były na język niemiecki, francuski, rosyjski i ukraiński. Od 1993 roku należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Mieszka w Poznaniu.
Recogito, rok XXV, luty 2024
