„Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?”. To pytanie zawsze nurtowało i niepokoiło wierzących. Nie przez przypadek, zostało ono postawione przez osobę anonimową, tak, by każdy z nas mógł się w nim odnaleźć.
Nie trudno zauważyć, że pytanie to dotyczy ilości: „Czy tylko nieliczni…?”. W swojej odpowiedzi Jezus przenosi punkt ciężkości z „ilu” na „jak”: „Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi”.
Tę samą logikę można zaobserwować w Jego odpowiedzi na pytanie dotyczące końca świata: „Powiedz nam, kiedy to nastąpi i jaki będzie znak Twego przyjścia i końca świata?” – nalegają uczniowie. A Jezus odpowiada: „Czuwajcie! Bądźcie gotowi…” (Mt 24) – wskazując nie na „moment”, ale na „sposób” w jaki należy się przygotować na to wydarzenie.
Skoro Jezusowi bardziej zależy na przekazaniu „sposobu na zbawienie”, aniżeli informowanie nas o „liczbie zbawionych”, zapytajmy zatem, co ma nam w tej materii do powiedzenia. Zasadniczo dwie rzeczy: jedną negatywną, czyli to, co nie służy zbawieniu; i drugą pozytywną, czyli to, co mu służy.
Otóż, nie wystarczy przynależeć do określonej rasy, tradycji czy instytucji, aby zostać zbawionym. Bo to nie tytuł przynależności: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś” – prowadzi na drogę zbawienia, ale wybór i decyzja, z którymi związany jest pewien spójny styl życia. Jezus nazywa ów wybór „ciasnymi drzwiami”: „Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi”.
Tymi drzwiami jest On sam. Wskazuje na to w sposób jednoznaczny w Ewangelii Janowej, gdy przedstawia sam siebie jako bramę: „Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony” (J 10, 9).
Metafora „ciasnych drzwi” uświadamia nam jednocześnie, iż wchodząc w jakąś relację, nigdy nie jestem jedynym jej panem. Jeśli moje „ego” jest zbyt „opasłe”; jeśli liczą się tylko moje interesy, moje upodobania i moje preferencje – zawsze będę zbyt duży i zbyt gruby, aby wejść przez „ciasne drzwi”. W ten sposób sam skazuję siebie na pozostanie na zewnątrz.
I jeszcze jedno. Nic nie jest z góry wygrane i nic nie jest z góry przegrane. Póki żyjemy, drzwi na ucztę są zawsze otwarte, bo „Bóg pragnie, aby wszyscy zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2, 4). Szkopuł w tym, czy i my tego pragniemy, tzn. czy podejmujemy wysiłki w tym samym celu. Stąd Jezusowe: „Usiłujcie”!
„Usiłujcie” – to przybliżone tłumaczenie greckiego czasownika „agonidzomai”, co dosłownie znaczy „walczyć, zmagać się”. Słowo to sięga początkami greckich olimpiad, nazwanych również „Agonem”. Sportowcy rywalizowali ze sobą, co kosztowało ich dużo wysiłku nie tylko w trakcie zawodów, ale jeszcze w większym stopniu przed nimi. Mieli za sobą setki godzin żmudnych ćwiczeń i wylanego potu.
Jezus nie mówi jednak, że każdy z nas musi zająć pierwsze miejsce w zawodach życia. Nie liczy się bowiem wynik, ale zaangażowanie, zrobienie tego, co możliwe z Bożą pomocą. Św. Jan Paweł II uczył: „Współczesny świat zwodzi nas kuszącą wizją otwartej bramy, która ma oznaczać, że wszystko jest dozwolone. Zarazem nie chce dostrzec ciasnej bramy rozeznania i wyrzeczenia”. I wzywał młodych, choć nie tylko ich: „Wasze życie nie jest niekończącym się dniem otwartych drzwi! Kiedy nadejdzie pora, miejcie odwagę dokonać wyboru! Bóg czeka na was, byście złożyli swoją wolność w Jego dobrych dłoniach”.
Stanisław STAWICKI
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie do września 2024 roku pracował jako proboszcz parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Obecnie pełni funkcję ojca duchownego i wykładowcy w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie koło Warszawy. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXVI, sierpień 2025