Na pożegnanie trzeba wybierać miejsca szczególnie piękne,
o urokliwie jasnych sekwencjach wspomnień.
Jest to dla mnie trawiaste pole namiotów w Krościenku
nad przełomem kapryśnego Dunajca.
Przyjechałem tu, aby pożegnać się ze światem,
z krainą barw, endemicznych roślin
i zakonnych ostępów kontemplacji.
To domena św. Kingi, która lubiła woń czerwonego wina,
i łagodne wzgórza Pienin, które chronią
przez barbarzyństwem najeźdźców.
Chcę pożegnać noce pod gwiazdami,
głośne czytanie Kawafisa o zmierzchu świata idei,
cytowanie ułomności własnych tekstów i bóle stawów
od nocnej wilgoci. Trzeba pożegnać się tutaj,
daleko od przepychu Bizancjom, od bazylik Rzymu i Florencji,
nawet od klimatów Krakowa.
Mały człowiek musi dopasować do siebie
krajobraz rozstania, który przystaje do jego tęsknoty,
do nurtów jego buntu.
Skaliste kaniony Jaworek kanalizują refleksje
w stronę partytury ostatecznego wzlotu.
On mocuje się w glebie kroków po twardej ziemi.
Są tu ostatni Mohikanie surowego biwaku,
ulubieńcy zimnej wody i tropiku nad głowami.
I przenika nas duch lektur romańskiej kultury
w ujęciu Ezry Pounda.
Staram się sięgać „zaszczytu interpretacji”
Krościenko, 13 lipiec A.D. 2016
Rafał JAWORSKI
Rafał Jaworski – ur. 1952 r. w Sławkowie. Absolwent AGH Kraków. Ceramik. Wydał książki poetyckie: Wierni i wybrani (2007), Wyznania nieomal ostateczne (2009), Wiersze poniekąd turystyczne (2010), Głębia interpunkcji (2012), Fermenty i scalenia (2017) Wiersze które trudno sądzić za pedagogikę wstydu (2020), Aktywa, pasywa (2022). Utwory Jaworskiego zostały zamieszczone m.in. w antologiach: Na naszych oczach (2003) poświęconej ks. Jerzemu Popiełuszce, Cud który trwa (2004) zawierającej wiersze o Janie Pawle II, Wiersze bielsze nad śnieg (2006), On też jest tylko jeden – antologia wierszy o ojcu (2014), Łowca ludzkich serc (2020), Być solą ziemi (2019), To przemijanie ma sens (2019). W roku 2014 wydał zbiór esejów Miejsca współczulne, strefy wdzięczności, w 2018 Próby wiwisekcji, a w roku 2021 Miasto i rubieże słowa, jeszcze bardziej ostatnio Klucze do zbytniej prawdziwości (2023). Laureat konkursu im. Jana Śpiewaka i Anny Kamieńskiej – Świdwin 2004. Od połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku tworzy ikony i obrazy sakralne. Trzydzieści kilka wystaw indywidualnych. Strona autorska: www.ikony.tychy.pl.
Recogito, rok XXVI, październik 2025