W małym miasteczku, położonym gdzieś między morzem a rzeką, odbywał się raz w tygodniu targ. Na straganach, w skrzyniach i koszach, aż migotało od różnego towaru. Można tu było kupić wszystko, czego tylko dusza zapragnie.
Pewnego razu pojawił się w tym pożytecznym miejscu zupełnie nieznany mieszkańcom człowiek. Niósł w ręku pokaźną walizkę, z której zaczął wyjmować rozmaitej wielkości i koloru butelki. Na każdej z nich widniała etykietka z podpisem – OLEJ W GŁOWIE. Za chwilę, ponad targiem zaczął roznosić się donośny głos:
– Olej w głowie! Kto chce kupić najlepszy na świecie olej w głowie! Od koloru do wyboru!
Na początku ludzie popatrzyli na siebie i nikt, nawet na milimetr, nie odważył się ruszyć z miejsca. Uważali bowiem, że mają przecież choć trochę własnego, porządnego oleju w głowie.
Sprzedawca nie zrażając się tym, przez cały dzień wytrwale nawoływał do kupna swego towaru. Pierwszy w kolejce ustawił się aptekarz.
– Nigdy dosyć takiego oleju! Mylą mi się receptury, musze podreperować pamięć. Kupił więc pięć butelek w brązowym szkle najdroższego oleju, jaki był na straganie.
Niebawem przybiegł właściciel dużego gospodarstwa.
– Mój olej w głowie chyba wysechł! Pole nie rodzi, krowy nie dają mleka, kury nie znoszą jaj! Jeżeli jakimś dobrym specyfikiem nasmaruje wszystkie trybiki, może w końcu ruszy coś do przodu i stanę znowu na nogi!
W kolejce ustawił się też bardzo ważny w miasteczku człowiek.
– Potrzebuję oleju na sukces! Pewnego razu, kiedy po raz kolejny obnosiłem głowę wysoko, ktoś mi go zabrał, a może zabrał się sam i odszedł nie wiadomo dokąd? Mój sukces nie jest do końca uczciwie zdobyty. Ostatnio wymyka mi się z rąk. Czy można coś z tym zrobić? – spytał jękliwym głosem.
– Mam pewien pomysł! – zawołał sprzedawca. – Przyda się panu na pewno ta mieszanka: z sumienia, pokory, uczciwości i sprawiedliwości. I podał mu butelkę oleju w kolorze złotozielonym. Proszę zażywać jak najczęściej. Skuteczność gwarantowana!
Wieczorem, kiedy na rynku było już prawie pusto, zadowolony ze sporej ilości klientów sprzedawca chciał już zamykać swój straganik, kiedy dostrzegł jadącą na rowerze kobietę.
– Myślałam, że już nie zdążę – wyszeptała i spuściła głowę. – Czy mogę poprosić o lekarstwo na smutki. Tak mnie dręczą, że nie śpię od miesięcy.
Olej na smutki miał barwę miodowożółtą. Pachniał łąką i lasem, i może odrobinę, polną drogą.
– Proszę zażywać go trzy razy dziennie, aż do skutku. To najlepsze lekarstwo na smutki na świecie.
Za chwilę, podeszła też pewna bardzo już stara kobieta, która chciała, żeby wszystko było jak dawniej. Takiego oleju uczciwy sprzedawca nie miał. Więc rozłożył bezradnie ręce. Starsza pani zasmuciła się:
– A więc wszystko minęło bezpowrotnie? – spytała i odeszła nie czekając na odpowiedź.
Renata T. KOREK
Renata T. Korek (1962), ur. w Trzebiatowie. Poetka, pedagożka, działaczka społeczna, malarka, fotografka, menedżerka kultury, badaczka historii i tradycji regionalnej, autorka artykułów i opracowań naukowych, książek dla dzieci i tomów poetyckich. W 2012 r. ukazała się jej debiutancka książka poetycka Jechałam aleją światła. Kolejną, Kobieta, która chce być mną wydała w 2016 r. Na rynku wydawniczym pojawiły się dla dzieci Wierszowanki do poduszki (2019), Bajka o Zielonym Kocie (2021) oraz Zaczarowane Podwórko (2023). Podsumowanie swoich badań pomorzoznawczych zawarła w publikacji Prace pomorskie, cz. I etnograficzna (2021). Od początku 2022 roku publikuje swoje wiersze i zdjęcia w periodyku „Recogito” (recogito.eu). Jej wiersze o wojnie w Ukrainie (wybór) zostały wydane w ukraińskiego almanachu ART TRANSLATONICA VIII, 2023. Bohaterka i uczestniczka wielu reportaży oraz audycji radiowych i telewizyjnych. Prowadzi Trzebiatowski Ośrodek Kultury. Twórczyni wielu znanych projektów kulturalnych. Członkini Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i międzynarodowej organizacji IBBY, nagrodzona m.in.: Dyplomem Europejskim (Poczdam 2008), Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2020), nagrodą Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego PRO ARTIS za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury (2023). (profil: Encyklopedia Pomorza Zachodniego Pomeranica). Mieszka w Trzebiatowie.
Recogito, rok XXVI, listopad 2025