Wczoraj, 19 września, po prawie miesięcznej inicjacji, miało miejsce moje liturgiczne wprowadzenie „w rolę proboszcza” parafii świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX Paryżu. Dokonało się ono podczas mszy świętej, której przewodniczył biskup pomocniczy stołecznej diecezji, Thibault Verny. Zważywszy na mój wiek, aż wstyd się przyznać: proboszczem zostałem pierwszy raz w życiu! W końcu będzie wiadomo z całą pewnością, kim jestem i co robię!
Ale nie o tym będzie mowa. Na zakończenie wczorajszych uroczystości liturgicznych, w słowie podziękowania, ośmieliłem się z lekka podważyć francuską nazwę tejże ceremonii: L’installation d’un curé/ Instalacja proboszcza. Oto mój wywód:
„Księże biskupie, dziękuję za «zainstalowanie mnie», choć słowo «instalacja» nie jest chyba zbyt szczęśliwe. Nie zamierzam bowiem być «proboszczem zainstalowanym», lecz proboszczem w drodze, wraz ze swoim ludem. W rzeczy samej, «instalacja» przywodzi na myśl słynną «kanapę», o której mówił papież Franciszek podczas ŚDM w Krakowie w 2016 roku. Przekonywał wtedy, iż «aby pójść za Jezusem, musimy zdecydować się na zamianę wygodnej kanapy na parę butów, które otworzą nam nowe horyzonty i pomogą pójść nowymi drogami». Dlatego przyjmuję ową «instalację» jako zaproszenie do «trwania» w ewangelicznym sensie tego słowa: «Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić» (J 15, 5). W rzeczy samej, bez odrobiny stabilności, wytrwałości i twórczej wierności – żadne zaangażowanie nie może przynieść owoców. Jak mówił Pascal: «Wszystkie ludzkie nieszczęścia biorą się stąd, że człowiek nie potrafi usiedzieć cicho sam w pokoju».
Proszę podziękować również arcybiskupowi Paryża, Michel Aupetit, za powierzenie pallotynom – których jestem cząstką – duszpasterskiej troski nad parafią świętych Jakuba i Krzysztofa. Wiem, że dziś wieczorem wszyscy biskupi Paryża udają się do Rzymu z wizytą Ad limina apostolorum, to znaczy do progów apostołów. Proszę ich pozdrowić od Jakuba i Krzysztofa z paryskiej dzielnicy La Villette – «parafii o licznych twarzach», i pomodlić się za jej nowego proboszcza.
Dziękuję w końcu współbraciom w kapłaństwie, zwłaszcza moim najbliższym współpracownikom, księżom Francis i Pierre oraz tym z dekanatu La Villette, którzy otoczyli mnie tego poranka modlitwą i obecnością. Dziękuję nade wszystko wam drodzy parafianie. To dla was zostałem wprowadzony w posługę proboszcza. Trzeba nam iść i służyć razem. «Nie jesteśmy bowiem jedni i drudzy, ale jedni dzięki drugim» (przysłowie południowoafrykańskie)”.
Stanisław STAWICKI
Paryż, 20 września 2021 roku
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Wyższe Seminarium Duchowne w Ołtarzewie ukończył w 1982 i w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie i Kamerunie (1983-1999), gdzie pełnił stanowisko mistrza nowicjatu (1990-1999). W roku 2003 na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres w Paryżu obronił swoją pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i działalność Wincentego Pallottiego (1795-1850), założyciela Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Przez trzy lata (do października 2011 roku) prowadził Międzynarodowe Centrum Formacji Pallotyńskiej „Cenacolo” przy Via Ferrari w Rzymie. W kwietniu 2012 roku został dyrektorem Pallotyńskiego Centrum Formacyjnego „Genezaret” w Gomie (Demokratyczna Republika Konga). W latach 2014-2017 był sekretarzem Zarządu Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie. Od 2017 do 2020 roku był kustoszem kościoła Santissimo Salvatore in Onda w Rzymie. Od grudniu 2020 do lipca 2021 pracował w bazylice Matki Boskiej Królowej Pokoju w Jamusukro, od 1983 roku stolicy konstytucyjnej Wybrzeża Kości Słoniowej. We wrześniu 2021 rozpoczął pracę w parafii Świętego Jakuba i Świętego Krzysztofa w Paryżu.
Recogito, rok XXII, wrzesień 2021
