Kategoria: Sacrum profanum

czekamy na jej śmierć, pewni że musi nastąpić lada moment,
bo nosi już wszystkie oznaki na niebie i ziemi,
marszczy czoło i drżą jej powieki.

patrzę na ogród, który stwarzam
w myślach i wiem, że słowa nie wystarczą
tym razem, nie mają potrzebnej mocy.

mogłaś pokazać mi świat bez lęku,
który w tobie budził

zapowiada się wspaniały dzień ‒
znowu słońce wzejdzie nad nami