Jeżeli wierzyć temu, co nam przekazują media, nowym gospodarzem Białego Domu został demokrata: Joe Biden. Że demokrata, nic w tym dziwnego. Rzecz kuriozalna polega na tym, że będzie on drugim (dopiero) w historii USA, po wybranym w listopadzie 1960 roku Johnie Kennedym, prezydentem-katolikiem.
Biden urodził się 20 listopada 1942 roku w Scranton w katolickiej rodzinie mechanika, a potem sprzedawcy samochodów Josepha Robinette’a Bidena Sr. i Catherine Eugenii Biden z domu Finnegan. Rodzina miała pochodzenie francusko-irlandzkie. Joe miał trójkę rodzeństwa. Uczył się w sąsiednim w stanie Delaware w katolickiej podstawówce i katolickiej szkole średniej. Potem studiował w Delaware University. Jako 29-latek został wybrany do Senatu. Urząd ten pełnił przez dwie kadencje. Jako senator był zwolennikiem przyjęcia Polski do NATO i energicznie wspierał tę ideę na Kapitolu. Wielokrotnie spotykał się z polskimi prezydentami i gościł w Polsce. Reprezentował też Stany Zjednoczone na uroczystościach pogrzebowych Jana Pawła II i na inauguracji pontyfikatu Franciszka.
W swych oficjalnych wystąpieniach Biden otwarcie deklaruje swą przynależność religijną. Nikt nie kwestionuje także, że Biden jest przykładem wzorowego ojca rodziny, mimo tragicznych doświadczeń osobistych. Otóż, krótko po wyborze Bidena do Senatu, w wypadku samochodowym zginęła jego żona Neilla i roczna córeczka Noemi. Trzyletni syn Beau i dwuletni Hunter cudem ocaleli. Przez pięć lat był samotnie wychowującym chłopców ojcem. W 1977 roku ożenił się po raz drugi, z Jill Biden (z domu Jacobs), która w 1981 roku urodziła mu córkę – Ashley. W 2015 roku przeżył śmierć syna Beau, prokuratora stanowego Delaware, który przegrał dwuletnią walkę z nowotworem mózgu. Joe Bidenowi pomagała podnosić się z tych tragedii katolicka wiara i dążenie do kolejnych celów. Niemal zawsze osiąganych.
Biden nigdy nie ukrywa szacunku i podziwu dla papieża Franciszka, czemu niejednokrotnie dawał wyraz publicznie. Doprowadził także do historycznego wystąpienia papieskiego w amerykańskim Kongresie w 2015 roku. Franciszek wygłosił tam pamiętną mowę formułując kilka istotnych prawd. Niektóre z nich warto przypomnieć:
1. „My, ludzie tego kontynentu, nie boimy się cudzoziemców, ponieważ większość z nas była kiedyś cudzoziemcami”.
2. „Nasze wysiłki muszą mieć na celu przywrócenie nadziei, naprawienie krzywd, dotrzymywanie zobowiązań, a tym samym wspieranie dobra jednostek i narodów”.
3. „Konieczna jest delikatna równowaga, aby zwalczać przemoc popełnianą w imię religii, ideologii lub systemu gospodarczego, przy jednoczesnym zachowaniu wolności religijnej, intelektualnej i wolności osobistej. Jest jednak jeszcze jedna pokusa, której musimy szczególnie wystrzegać się: uproszczony redukcjonizm, który widzi tylko dobro lub zło lub, jeśli wolisz, prawych i grzeszników”.
4. „Naśladowanie nienawiści i przemocy tyranów i morderców jest najlepszym sposobem, aby zająć ich miejsce”.
5. „Jeśli chcemy bezpieczeństwa, dajmy bezpieczeństwo; jeśli chcemy życia, dajmy życie; jeśli chcemy możliwości, dajmy możliwości”.
6. „Walka z ubóstwem i głodem musi być prowadzona nieustannie i na wielu frontach, zwłaszcza w jego przyczynach”.
Opracował Stanisław STAWICKI
Ząbki, 8 listopada 2020 roku
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Wyższe Seminarium Duchowne w Ołtarzewie ukończył w 1982 i w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie i Kamerunie (1983-1999), gdzie pełnił stanowisko mistrza nowicjatu (1990-1999). W roku 2003 na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres w Paryżu obronił swoją pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i działalność Wincentego Pallottiego (1795-1850), założyciela Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Przez trzy lata (do października 2011 roku) prowadził Międzynarodowe Centrum Formacji Pallotyńskiej „Cenacolo” przy Via Ferrari w Rzymie. W kwietniu 2012 roku został dyrektorem Pallotyńskiego Centrum Formacyjnego „Genezaret” w Gomie (Demokratyczna Republika Konga). W latach 2014-2017 był sekretarzem Zarządu Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie. Od 2017 do 2020 roku był kustoszem kościoła Santissimo Salvatore in Onda w Rzymie.
