![](https://www.recogito.eu/wp-content/uploads/2022/04/Jacques-Perrin22-300x169.jpg)
Wszyscy dziś mówią i piszą o Bożym Miłosierdziu. Nie dziwi nic, boć to przecież Niedziela Miłosierdzia Bożego.
Ponieważ od ośmiu miesięcy mieszkam i pracuję we Francji, na apostolsko-pallotyńskim terytorium podlegającym Regii Bożego Miłosierdzia, która zawsze troszczyła się o jeden z jej (często pomijanych) aspektów: piękno, czyli kulturę i sztukę, postanowiłem słów kilka napisać o francuskim aktorze, reżyserze i producencie filmowym, który wymknął się naszym oczom w dniu narodzin Pallottiego, w ubiegły czwartek 21 kwietnia. Miał 80 lat.
![](https://www.recogito.eu/wp-content/uploads/2022/04/Jacques-Perrin.jpg-300x202.webp)
Jacques Perrin, bo o nim mowa, poruszał i zadziwiał, a przy tym pozostawał zawsze bardzo skromny, co należy raczej do rzadkości kina francuskiego. Jego aktorstwo odznaczało się niezwykłą prostotą połączoną z wielkim rozmachem. A wszystko to sprawiało, iż dzięki dyskrecji, rola zyskiwała na wadze. „To ogromna sztuka – wyznał kiedyś Perrin – umieć odsunąć się, by być bardziej obecnym!”.
„Kino wyjaśnia sposób, w jaki patrzymy na świat – mówił Perrin podczas retrospektywy swojej twórczości zorganizowanej w 2011 roku w Cinémathèque francuskim. – Pozwala nam spojrzeć z innej perspektywy na społeczeństwo, w którym żyjemy. Kino jest też bardzo potężną bronią. Uderza bezpośrednio w serce i w emocje pozostawiając niezatarte ślady. Lubię tę broń, na którą składają się szczerość, talent, wizja, choć niekoniecznie mistrzowska mowa”. Tego samego roku Perrin otrzymał Cezara za Ocean, najlepszy film dokumentalny.
![](https://www.recogito.eu/wp-content/uploads/2022/04/Perrin-z-Claudia-Cardinale-300x269.jpg)
Jacques Perrin pozostawił po sobie bardzo cenny i celny pogląd na ludzi, rzeczy i świat. Jego twórczość odcisnęła trwałe piętno na historii kina francuskiego, ponieważ potrafił nadać pięknu należne mu miejsce. „Dobro, którego szukamy, jest nam dane przez piękno świata” – mówił. Faktycznie, Perrin miał odwagę spojrzeć w stronę piękna. To właśnie tej wierze w piękno świata zawdzięczamy jego piękne filmy dokumentalne o przyrodzie, zwierzętach, ptakach, rybach…
Osobiście najbardziej ujął mnie jego film o migrujących ptakach: Le Peuple Migrateur (w Polsce znany jako Makrokosmos). Obejrzałem go w Paryżu zaraz jak tylko wszedł na ekrany kin. Magia tego filmu polega na tym, iż czujemy się jak bohaterowie cudownej podróży, którzy przemierzają podniebne szlaki. Film urzeka jednocześnie zapierająca dech w piersiach muzyką świetnie komponującą z obrazami. Nic więc dziwnego, iż Francuzi mówią o jego filmach: „Mają w sobie to „coś”, piękno i harmonię”.
I jeszcze „coś”. W jednym z filmów Pierre’a Schoendoerffera, w którym Perrin zagrał tytułową rolę porucznika Willsdorffa, cytuje on fragment z Księgi Koheleta: „Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem. Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, czas płaczu i czas śmiechu…” (3, 2-4). Nie sposób nie przywołać tych słów w kontekście jego śmierci.
Stanisław STAWICKI
Paryż, 24 kwietnia 2022 roku
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie rozpoczął pracę w parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXII, kwiecień 2022