28 lipca minęła 23. rocznica śmierci Zbigniewa Herberta (1924-1998). Starszy od niego o 13 lat Bogdan Ostromęcki (1911-1979) – urodzony w Kowalu (!) poeta, tłumacz i wydawca (redaktor trzytomowej antologii poezji religijnej pod tytułem Każdej nocy, każdego dnia), który w latach 1950-1976 pracował w Polskim Radiu przybliżając słuchaczom poezję polską i światową – jako pierwszy zaprosił Herberta do radiowej Dwójki, gdzie sam poeta czytał swoje wiersze. „Praca w radiu daje sporo satysfakcji – mówił Ostromęcki w latach 70. Odwiedzają mnie prawdziwi poeci, nieraz świetni poeci. Odwiedzają i osoby niezupełnie jakoś samowite, jakby powiedział Witkacy” – dodał „Dwójkowy gospodarz poezji” (tak nazywano wtedy Ostromęckiego), który zaliczał Herbarta do tej drugiej kategorii.
Podobnie postrzegał Herberta nasz noblista Czesław Miłosz. Na cmentarzu Powązkowskim, 31 lipca 1998 roku, tak mówił o Herbercie: „Umarł wielki poeta. Każdy kraj ma w ciągu całej swojej historii zaledwie kilku takich poetów”.
I jeszcze jedno. W 2017 roku Wydawnictwo a5 opublikowało Wiersze wybrane Herberta. Jest to jak dotychczas najobszerniejszy wybór poezji autora Pana Cogito. Książka zawiera także płytę z archiwalnym nagraniem poety czytającego i komentującego wiersze podczas dwóch wieczorów autorskich: pierwszy z nich miał miejsce na polonistyce, drugi zaś w kościele Ojców Dominikanów – 11 grudnia 1984 roku w Poznaniu. W czasie spotkania ze studentami, Herbert daje się ponieść atmosferze swobodnej rozmowy, żartuje, bierze udział w dyskusji i odpowiada na pytania z sali. Mówi o tłumaczeniach, o poezji Miłosza, o warsztacie twórczym i przede wszystkim o Bogu – jedyny raz w publicznych wystąpieniach. Trwające 80 minut nagranie jest niezwykłym i bardzo rzadkim dokumentem – ciekawym dla zwykłego czytelnika poezji i dla wielbiciela Herberta. Przypomniana atmosferę tamtego „marnego czasu”, ale także – i przede wszystkim – rolę, jaką poezja Herberta odegrał w okresie stanu wojennego i w latach, które po nim nastąpiły.
Stanisław STAWICKI
Warszawa, 30 lipca 2021 roku
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Wyższe Seminarium Duchowne w Ołtarzewie ukończył w 1982 i w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie i Kamerunie (1983-1999), gdzie pełnił stanowisko mistrza nowicjatu (1990-1999). W roku 2003 na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres w Paryżu obronił swoją pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i działalność Wincentego Pallottiego (1795-1850), założyciela Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Przez trzy lata (do października 2011 roku) prowadził Międzynarodowe Centrum Formacji Pallotyńskiej „Cenacolo” przy Via Ferrari w Rzymie. W kwietniu 2012 roku został dyrektorem Pallotyńskiego Centrum Formacyjnego „Genezaret” w Gomie (Demokratyczna Republika Konga). W latach 2014-2017 był sekretarzem Zarządu Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie. Od 2017 do 2020 roku był kustoszem kościoła Santissimo Salvatore in Onda w Rzymie. Od grudniu 2020 do lipca 2021 pracował w bazylice Matki Boskiej Królowej Pokoju w Jamusukro, od 1983 roku stolicy konstytucyjnej Wybrzeża Kości Słoniowej. We wrześniu 2021 rozpoczyna pracę w parafii Świętego Jakuba i Świętego Krzysztofa w Paryżu.
Recogito, rok XXII, lipiec 2021
