Ukrzyżuj mnie / tak jak ukrzyżowałeś Siebie / zawieś mnie / między Niebem a Ziemią // abym mógł stać się drogą / dla innych.
Wiele wierszy księdza-poety Wacława Buryły powstało jako rozważania męki Jezusa i Jego ofiarowania siebie dla świata. Znajdujemy w nich słowa nadziei na różne trudne chwile naszego życia, na wątpliwości i zniechęcenie. Wszelkie retoryczne pytania formułowane w kolejnych strofach mówią o zawierzeniu Miłości i wznoszeniu się ku niej z codziennych upadków i niedoskonałości: mam być światłem świata / i solą Ziemi // mam ludzi zadziwiać nie sobą / ale Bogiem // a więc muszę mieć przebite serce / by miłości nie zatrzymać dla siebie (z tomiku Wciąż nie mogę uwierzyć, Księgarnia św. Jacka, Katowice 2020).
Pytania o ofiarność są trudne i dotyczą wszystkich ludzi, także kapłanów, o czym nierzadko poeta wspomina, prowadząc rozmowę z lirycznym „ja” poszukującym ostatecznych odpowiedzi. I kapłan czasem potrzebuje wsparcia, gdy dzieje mu się krzywda bądź czuje się bezradny czy osamotniony wobec nagłych cywilizacyjnych, obyczajowych lub urzędniczych przemian. I on ma prawo błagać o pomoc pod krzyżem, którego ciężar czuje na plecach, choć zwykle kieruje ku Bogu modlitwy w intencji innych, którzy o nie do niego się zwracają, bywa częściej pośrednikiem niż rozmówcą. Czas podsumowań przychodzi jednak w życiu każdego człowieka. Ważne, aby się nie zawahać i nie pomijać spraw najważniejszych, dogłębnie bolesnych.
Niech Dzień Zmartwychwstania przyniesie wszystkim, którzy czują się wspólnotą poszukujących prawdy i piękna – gospodarzom Domu Pallotynów, Redaktorom „Recogito”, Sympatykom i Czytelnikom – wzmocnienie po trudnych dniach egzystencji w odosobnieniu, jakiego sobie nie życzyliśmy i nie oczekiwaliśmy. Nie patrzmy jedynie na tych, którzy chcą nam przewodzić, lecz raczej na tych, za którymi chcielibyśmy i powinniśmy podążać dalej niż dziś, wznosić się razem wyżej ponad zło i poniżenie. O nich mówi wiersz księdza-poety, o braciach Andrzeju i Bogdanie, którzy, tak jak Wacław, wybrali kapłański los Apostołów, bo „warto”, bo dla nich to jest bezcenne. Najmłodszy z nich, Bogdan, zmarł 4 lutego 2021 roku, nie doczekał jubileuszu XX-lecia proboszczowania w parafii p.w. św. Anny w Miliczu. Nie pisał wierszy jak starszy brat, lecz równie przejmująco codziennym staraniem głosił Ewangelię w miejscu, gdzie został posłany.
Teresa TOMSIA
warto
długo dojrzewaliście do pustych sieci
do łodzi wracających z niczym
o świcie
do pytań które nie potrafiły zasnąć
bez odpowiedzi
do codzienności która nie wystarczała sama sobie
wszystko zmieniło się w chwili
kiedy On stanął na brzegu
powiedział
Odtąd ludzi będziecie łowić
Pójdźcie za mną
chyba już wtedy przeczuwaliście
że warto
3 VIII 2011, Henryków – 26 II 2020, Milicz
Wacław BURYŁA
Ks. Wacław Buryła – ur. się w 1954 r. w Pruchniku k/ Jarosławia. W latach 1974-1980 studiował w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 V 1980 r. Pracował w parafii w Sycowie, Wrocławiu, Boguszycach, najdłużej, bo od 1994 roku w Krośnicach, gdzie jest wikariuszem, a brat bliźniak Andrzej proboszczem. Jego pasją jest upowszechnianie poezji refleksyjnej. Zorganizował i prowadzi Ogólnopolski Konkurs Poetycki „O ludzką twarz człowieka” (ponad dwadzieścia edycji). Jest autorem wielu tomików wierszy i rozważań, ostatnio wydał poetycki zbiór Wciąż nie mogę uwierzyć (Księgarnia św. Jacka, Katowice 2020), Drogę Krzyżową (Biały Kruk, Kraków 2020) oraz autobiografię kapłana Życie pełne cudów (Katowice 2020).
Teresa Tomsia – autorka tomików wierszy i szkiców literackich, tekstów pieśni i piosenek. Współpracuje z „Recogito” od początku istnienia pisma. Mieszka w Poznaniu.
Recogito, rok XXII, kwiecień 2021
