Niepowtarzalna
mojej mamie Zofii
Piękna jesteś
i niepowtarzalna,
gdy rodzisz się
niewidzialnie Tam,
a teraz tutaj
w każdej godzinie
na moich rękach
umierasz.
Trwam uparcie przy łóżku
jak przy stajence z kolędą,
lecz w milczeniu,
by nie dać się w żalu
sponiewierać –
taki przecież jest sens
wszelkiego, że gdy coś raz
zostało już zamknięte,
tego nie można
na powrót
otwierać.
W niepewności
Wieczorami najbardziej
łączy mnie z matką ta chwila,
gdy zmywam z podłogi w łazience
ślady życia – upławy, krople krwi,
przygotowuję plastry z bandażem
i kładę na rozległe odleżyny.
Czuwam przy wejściu,
aż po lekarstwach
oddech się wyrówna.
Wtedy niedostrzegalnie
zjawia się nieśmiertelność,
by zająć należne miejsce –
trzyma nas obie przez noc
w niepewności.
Świt jest zwykle niespodzianką,
nowym spojrzeniem – kolorowy
wierszyk na imieniny wnuczki
rozjaśnia poranek.
Zaparzam mocną kawę.
W cieniu starej sosny
Każdy dzień pozwala coś odnaleźć,
co warte zachowania nie tylko dla siebie,
wszak nie jesteśmy tu po nic, wciąż
żądni spotkania, rozmowy, odsłon
tajemnicy, że nam się objawi.
A wtedy będziemy tymi posłańcami,
którym właśnie w lampie nie zbrakło oliwy,
pójdziemy przodem drogą, a inni za nami
złaknieni prawdy, co się przydarzyło.
Lecz ja przystanę w cieniu starej sosny –
jej kora skórę matki przypomina – zmilknę
o drzazgach, co w bliznach utkwiły głęboko,
a wiatru zwiewnym szalem otulona wzniosę się
tak wysoko, gdzie jeszcze nie byłam.
Teresa TOMSIA
Teresa Tomsia – poetka, eseistka, autorka prozy dokumentalizowanej Dom utracony, dom ocalony (2009), tomików wierszy, m. in. Przed pamięcią (2000), Skażona biel (2004), Kobieta w kaplicy (2016), szkiców literackich Niedosyt poznawania (2018). Ostatnio ukazał się wybór jej wierszy W cieniu przelotnego trwania (2021). Mieszka w Poznaniu.
Recogito, rok XXII, luty 2022
