Niekiedy chciałoby się dopisać do dawnego wiersza jeszcze jedno życzenie: „Kładź śmiało, córo zdolna i zadbana, / laurowy wieniec na czoło, jeden tylko / liść wrzuć do barszczu, resztę / na głowie pozostaw. Czyń to, co potrafisz / najpiękniej – pisać, rysować; nie daj się / spospolitować, włóż ulubione zamszowe buty, zasznuruj / i znów wyruszaj w góry”.
Więcej Czyń to, co potrafisz najpiękniej
Pierwszy dzień nowego roku był taki sam
jak ostatni w pożegnanym – starym.
Czy tak się rodzi
głód neuronów?
Śnieg pada, pod jabłonkami tropy zajęcze, sarnie
i małego trzewika wytartego z przodu,
zbudziły się odległe wspomnienia.
Gdybym zatrzymała, co jest przecież niemożliwe,
to tylko tę jedną chwilę zadziwienia, że piękno
istnienia bywa nierozpoznawalne w świetle dnia
i przepada, zanim wyciągniemy ku niemu rękę –
Tej nocy nadeszła odwilż, zmrożone bryły śniegu
zaczęły spadać z krzewów i konarów drzew.
Życzę więc sobie i wam, byśmy ujrzeli dobro we wszystkim, co się kończy i abyśmy potrafili w chwili wewnętrznej ciszy dostrzec w tych wydarzeniach Boże przesłanie na Nowy Rok.
Więcej Nie ważne jak się zaczyna, ważne jak się kończy