Kiedy miałem dziewięć lat i nie chciałem jeść obiadu
bawiłem się w Warszawskie Powstanie
Oczywiście nie mogłem być żołnierzem
Obejmowałem ważną funkcję intendenta
Błądząc po talerzu widelcem i nożem
dzieliłem jedzenie dla obrońców królestwa bez kresu
Kotlet przysługiwał liniowym powstańcom
zdolnym nosić broń
Danie dzieliłem sprawiedliwie
Surówka z marchwi i buraczki należały się
dzieciom i matkom Im też dedykowałem kompot
ze świeżych owoców
Ziemniaki z omastą były dla całej reszty stłoczonej w piwnicach
W ten sposób wyczerpywałem zapasy prowiantu na talerzu
nie martwiąc matki opieszałością posiłku
Minęło dokładnie sześćdziesiąt lat
i zdarza się to samo
Nie mogę był żołnierzem
Nic nie mogę fizycznie
Pozostaje modlitwa post jałmużna
Jest Wielki Post
i ożywia się siedem fraz Jezusa wypowiedzianych na Krzyżu
Obiad zjadam teraz sprawniej
z większym doświadczeniem
dzielę boże dary na porcelanowym talerzu
Przybywa do podziału porcja tabletek
przysługująca starcom
W moim menu nie ma wody
niezbędnej w Mariupolu
Jak dzielić jak przebaczać
Rzuciłem banknot do kościelnego koszyka
Wstydzę się że mam apetyt
Rafał JAWORSKI
Rafał Jaworski – ur. 1952 r. w Sławkowie. Absolwent AGH Kraków. Wydał siedem tomików wierszy. Utwory zostały zamieszczone w kilku antologiach: m.in. Na naszych oczach (2003) poświęcone ks. Jerzemu Popiełuszce, On też jest tylko jeden. Antologia wierszy o ojcu (2014), Być solą ziemi (2019). Laureat wielu konkursów poetyckich i w dziedzinie eseju. Wydał trzy zbory esejów, ostatnio Miasto i rubieże słowa. Od połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku tworzy ikony i obrazy sakralne (www.ikony.tychy.pl).
Recogito, rok XXII, marzec 2022
