Wojciech Banach (Bydgoszcz, 2018) © Jacek Nowacki
* * *
Wydaje się że lepiej pisać w ciemności
nie widząc znaków na niebie na papierze
Podczas awarii systemu czy zaćmienia
też bywa spokojniej
Jednak rano widzę
że wiersze pisane nocą
są tak koślawe
jak kilka godzin wcześniej
ich autor
Mimo tego czekam na
noc
* * *
Przemieszczają się bezszelestnie
czasem nerwowo stukając dyskretnie
oddechami głębokimi jak echo
niedokończonych dialogów sprzed lat
unoszą się w pobliżu szyb luster
karmiąc się odbiciami i refleksami
w szkłach okularów oraz ekranach
między materią a ulotnością
wyłaniają się z zacienionych narożników
pokoju z głębi biurka niegdyś odłożone
na lepszy czas do szuflad obecnie wiążące
nicią magiczną słowa z wyrazami
podczas znaczących rocznic i jubileuszy
nie odpowiadają na pytania ani na
zaczepki lecz nie ukrywają obecności
w tej trudnej kontynuacji współistnienia
Wojciech BANACH
Wojciech Banach – ur. w 1953 r. w Bydgoszczy. Poeta, inżynier, kolekcjoner. Autor tomików wierszy, m. in.: Pole rażenia (1978), Czarna skrzynka (1991), Punkty wspólne (2000), Mężczyzna z sąsiedniej klatki (2010), Czas przestawienia (2014), Plac Piastowski i inne wiersze (2018), Mecz z realem (2021). W latach siedemdziesiątych XX w. członek Grupy Faktu Poetyckiego „Parkan” znanej z niekonwencjonalnych prezentacji literackich. Od 2011 roku pełni funkcję prezesa bydgoskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Recogito, rok XXII, styczeń 2022
